Ο τελευταίος των Παλαιολόγων..

Μετά τη μεγάλη ανταπόκριση της φωτογραφίας του τάφου του Φερδινάνδου Παλαιολόγου στο facebook θα σας γράψω μερικά λόγια για την ιστορία του για να σας φύγει η περιέργεια. Όχι ότι έκανα καμιά σημαντική έρευνα...το γνωστό googling!!!

Ο Φερδινάνδος που λέτε ήταν γιος του Θεόδωρου Παλαιολόγου της γνωστής δυναστείας των τελευταίων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου. Ο Θεόδωρος στα 1594 παντρεύτηκε στη Χίο την Ευδοξία Κομνηνού η οποία του έδωσε μια κόρη την Θεοδώρα η οποία με τη σειρά της το 1614 παντρεύτηκε τον Πρίγκηπα Δημήτριο Ροδοκανάκη στην ελληνο-ορθόδοξη εκκλησία των Πέτρου και Παύλου στη Νάπολη. Ο γιος της Δρ. Κωνσταντίνος Ροδοκανάκης γεννημένος στη Χίο και γνωστός φυσικός και μελετητής της εποχής του ο οποίος έγινε κολλητός στη συνέχεια με τον έκπτωτο Βασιλιά Κάρολο τον Δεύτερο του Βρετανικού θρόνου. Ο εγγονός τώρα της Θεοδώρας Δημήτριος Ροδοκανάκης μετανάστευσε μόνιμα στο Λονδίνο και μετά από αγώνες πολλών ετών κατάφερε να αποδείξει ότι είναι απόγονος των Παλαιολόγων και να αναγνωριστεί έτσι επίσημα από το Βατικανό το Foreign Office και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Επίσης, θεωρείται και ο θεμελιωτής του ελληνικού τεκτονισμού αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία...

Πάλι πίσω στο Θεόδωρο Παλαιολόγο ο οποίος μετανάστευσε στην Αγγλία για να γλυτώσει από την εχθρότητα του Πάπα Παύλου Ε και του διαδόχου του Γρηγορίου του ΙΕ και ξαναπαντρεύτηκε την ντόπια Mary Balls. Για πολλά χρόνια υπηρέτησε ως μισθοφόρος στην υπηρεσία διαφόρων ευγενών στην Αγγλία και τελικά πέθανε στις 21 Ιανουαρίου 1636 στο Landulph όπου και μέχρι και σήμερα σώζεται το αντίστοιχο μνημείο. Το 1795 κατά λάθος άνοιξαν τον τάφο του όπου και βρήκαν έναν σκελετό υψηλού αναστήματος με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τη γαμψωτή μύτη και τη μακριά λευκή γενειάδα η οποία έφτανε κάτω από το στήθος.

Ένας από τους γιους του Ο Ιωάννης πολέμησε και έπεσε μαχόμενος στο πλευρό του Βασιλιά της Αγγλίας κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου στη μάχη του Naseby. Ο έτερος γιος Φερδινάνδος πολέμησε και αυτός στο πλευρό του Βασιλιά και μετά τη νίκη των κοινοβουλευτικών όπως κάθε Έλληνα που σέβεται τον εαυατό του αυτοεξορίστηκε στο μακρινό και εξωτικό Μπαρμπάντος όπου και είχε περιουσία από τη μεριά της μητέρας του. Το 1649 έγινε επικεφαλής της ενορίας του Αγίου Ιωάννη και τελικά πέθανε το 1678. Το 1831 ένας τυφώνας έπληξε την εκκλησία με αποτέλεσμα ανα αποκαλυφθεί το φέρετρό του το οποίο και τελικά άνοιξαν το 1844 για να σταματήσουν διάφορες περίεργες διαδόσεις. Τον βρήκαν ανάποδα σε σχέση με τους άλλους νεκρούς με το κεφάλι στραμμένο στη Δύση και τα πόδια στην Ανατολή όπως ήταν και Βυζαντινό πρακτικό. Το 1909 ανεγέρθη και το παρόν μνημείο με κίονες δωρικού ρυθμού και σε πέτρα από το ίδιο υλικό με αυτή του τάφου του πατέρα του και με την εξής επιγραφή:

Here lyeth ye body of

Ferdinando Paleologus

Descended from ye imperial lyne

Of ye last Christian

Emperors of Greece

Churchwarden of this Parish

1655-1656

Vestryman, Twentye years

Died Oct. 3 1678

Έκανε ένα γιο ο οποίος πέθανε το 1680 και θάφτηκε στη ίδια εκκλησία, όντας έτσι ο τελευταίος άρρεν απόγονος της δυναστείας των Παλαιολόγων. Είναι απίστευτο όταν αναλογίζεσαι ότι μαθαίνουμε από το δημοτικό ακόμα για το μαρμαρωμένο βασιλιά ο οποίος θα ξαανγυρίσει κτλπ και τελικά να μαθαίνεις ότι είναι θαμμένος στο Μπαρμπάντος της Καραϊβικής.

Φίλοι μου ακόμη και αν ξυπνήσει μάλλον θα την αράξει εδώ να πίνει ρούμι και να γρατζουνάει καμιά κιθάρα στη παραλία...Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες!!!!

Τουρισμός και απο-ανάπτυξη νο.2

Από ότι φαίνεται η τουριστική βιομηχανία θα με απασχολήσει αρκετά στην έρευνά μου. Αφορμή για την ανάρτηση είναι το τρισέλιδο αφιέρωμα της τοπικής κυριακάτικης εφημερίδας σχετικά με την πιθανότητα κατασκευής μια νέας τουριστικής εγκατάστασης στο ανατολικό και πιο απομονωμένο τμήμα του νησιού. Μέχρις εδώ όλα καλά. Η διαμαρτυρίες και ενστάσεις όμως των κατοίκων ματαιώσουν αρχικά τα σχέδια (εισέβαλαν στη τοπική αρμόδια υπηρεσία-ασυνήθιστη πρακτική για τους ντόπιους) με τον ιδιοκτήτη και ενορχηστρωτή της προσπάθειας να προσπαθεί ενώπιος ενωπίω την κυριολεξία να τους μεταπείσει. Ο περι ου ο λόγος είναι ο κ. Paul Doyle Καναδός στην εθνικότητα και ιδιοκτήτης του υπερπολυτελούς Crane Resort επίσης στην ανατολική ακτή.

Το σχέδιο είναι απλό. Θα κατασκευαστούν πολυτελείς βιλίτσες σε μια επένδυση της τάξης των 500 εκατομμυρίων δολαρίων η οποία σύμφωνα με τον ιδιοκτήτη θα δημιουργήσει 300 νέες θέσεις εργασίας. Το γεγονός ότι θα χτιστεί σε μια από τις τελευταίες παρθένες περιοχές του νησιού και θα οδηγήσει σταδιακά στον αποκλεισμό των κατοίκων από την πρόσβαση στη παραλία, από το ψάρεμα στον κόλπο καθώς επίσης και από την πρόσβαση στις πανέμορφες μικρές χαράδρες με την πυκνή τροπική βλάστηση. Α, και κάτι ακόμη. Θέλει αν μετατρέψει την τοπική ψαραγορά σε ένα μοντέρνο εστιατόριο -μπαρ. Το επιχείρημα; "You've got a fish market with minimal, if any fish. It is a bit of a waste with the built just sitting there and not being kept up." Δηλαδή δεν έχετε που δεν έχετε καλές ψαριές για να πουλάτε θα σας το κάνω και εστιατόριο να τρώνε άλλοι και εσείς να πεινάτε ακόμη περισσότερο... Επίσης, άλλο ένα επιχείρημά του είναι ότι το νέο εστιατόριο θα αποτελέσει κόμβο συνάντηση και ανταλλαγή εμπειριών ανάμεσα σε ντόπιους και τουρίστες. Επιτρέψτε να μου τονίσω σε αυτό το σημείο ότι στη χώρα επικρατεί ένα άτυπο απαρτχάιντ. Οι μαύροι με τους λευκούς δεν αναμιγνύονται παρά ελάχιστα. ιδίως σε παρόμοια εστιατόρια που ένα κυρίως πιάτο στοιχίζει γύρω στα 20 ευρώ είναι μάλλον απίθανο κάποιος ντόπιος να πάει για να ανταλλάξει εμπειρίες (!!!) με έναν πλούσιο Καναδό...

Και το θράσος του επιχειρηματία συνεχίζεται. Υποστηρίζει ότι η επένδυση θα αποφέρει 25 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο σε συνάλλαγμα στη χώρα τα οποία είναι αναγκαία καθώς (με δικά του λόγια) "In Barbados we need foreign exchange to buy the things that come from abroad and one just has to look around at our television sets and our cars, shoes, clothes, cellphones and everything else..we need the foreign exchange". Δεν ξέρω αν σας θυμίζει λίγο Ελλάδα η όλη φάση αλλά νομίζω ότι οι αγαπητοί Μπαρμπαντιανοί για να συντηρήσουν ένα μη βιώσιμο πρότυπο οικονομία δημιουργούν τη δική τους φούσκα η οποία άμα σκάσει θα τους οδηγήσει στην εποχή των σπηλαίων.

Το αντεπιχείρημα εδώ είναι πως θα αντέξει στη παγκοσμιοποίηση μια πολύ μικρή πυκνοκατοικημένη χώρα χωρίς πολλές εναλλακτικές πηγές εισοδήματος η οποία ταυτόχρονα αποτελεί παγκόσμιο τουριστικό προορισμό. Αυτό που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμη οι ίδιοι σαν άλλοι μύωπες είναι ότι λόγω της κλιματικής αλλαγής πιέσεις που μέχρι τώρα αντιμετώπιζαν με συγκεκριμένες παρεμβάσεις σε λίγα χρόνια θα είναι πρακτικά αδύνατο να περιοριστούν αποτελεσματικά. Ιδιαίτερα στην ανατολική πλευρά του νησιού που είναι και πιο εκτεθειμένη στον Ατλαντικό με τη διάβρωση ήδη είναι εκτεταμένη σε πολλά σημεία των ακτών.

Και ύστερα τίθενται και ηθικά ζητήματα. Η ψαραγορές είναι σημεία συνάντησης και πολιτιστικών δραστηριοτήτων για τους ντόπιους. Η πηγή του κοινωνικού τους κεφαλαίου. Ήδη στη δυτική και νότια πλευρά το κοινωνικό κεφάλαιο και η έννοια της κοινότητας έχει σημαντικά διαβρωθεί με άμεση συνέπεια την αναιμική παρουσία της κοινωνίας των πολιτών στα καθημερινά δρώμενα, την πλήρη εξάρτηση των πολιτών από τους βουλευτές τους(Ελλάδα παντού με κυνηγάς) και την ραγδαία αστικοποίηση με όλα τα επακόλουθα.

Δεν υποστηρίζω την επιστροφή στις αγροτικές εργασίες αλλά η επιμονή σε ένα μοντέλο που κατασπαταλά του φυσικούς πόρους, υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής και εν τέλει δεν παράγει πλούτο που να διανέμεται στο κοινωνικό σύνολο είναι τουλάχιστον ανεδαφική. Στο Μπαρμπάντος η πλειοψηφία των ιδιοκτητών είναι funds του εξωτερικού και φυσικά τα κέρδη μεταφέρονται αυτόματα σε τραπεζικούς λογαριασμούς φορολογικών παραδείσων που δεν απέχουν και πολύ άλλωστε...

Τουρισμός και απο-ανάπτυξη

Θα έχετε ακούσει χιλιάδες φορές ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, ότι σημαντικό μέρος του ΑΕΠ μας εξαρτάται από αυτό, ότι είναι η κύρια πηγή εισοδήματος κτλπ. Κουβέντα βέβαια για περιβαλλοντικές πιέσεις από τις τουριστικές εγκαταστάσεις, για εκτεταμένη διάβρωση των ακτών από τα ξενοδοχεία στον αιγιαλό, από την αντικατάσταση της τοπικής αγροτικής παραγωγής από rooms to let, την πλήρη εξάρτηση από τους μεγάλους τουριστικούς πράκτορες του εξωτερικού.

Έτσι είναι εδώ και χειρότερα. Μιλάμε για μια χώρα πλήρως εξαρτώμενη από τον τουριστικό τομέα. η επιβάρυνση της παράκτιας ζώνης στο δυτικό και νότιο μέρος του νησιού είναι τεράστια σε σημείο που να έχει χαθεί σε ποσοστό άνω του 95% η οπτική επαφή με τη θάλασσα από τον (πρώην;) παραλιακό δρόμο. Ίσως να μην είχαν και άλλο δρόμο από αυτόν, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 80 η πολιτική τους ηγεσία αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη στροφή από τη μονοκαλλιέργεια των ζαχαρότευτλων στον τουρισμό. Ο λόγος ήταν η κατάργηση του προτιμησιακού καθεστώτος με την ΕΕ που είχαν για πολλά χρόνια και την επακόλουθη πτώση της τιμής της.

Εκτός από τον τουρισμό αντίστοιχη πηγή εισοδήματος είναι και το real estate. Πλάι στα μεγάλα ξενοδοχεία, εντυπωσιακά, πολυτελή συγκροτήματα κατοικιών και ατομικές βίλες κάνουν την εμφάνισή τους. Η αξία των πιο φθηνών από αυτά αγγίζει τουλάχιστον το 1,5 εκατομμύρια δολάρια. Η χώρα δηλαδή εξαρτάται πλήρως από δύο φούσκες. Η πολιτική όμως ελίτ δεν βλέπει μπροστά, λειτουργεί μυωπικά και στηρίζει αντίστοιχες πρωτοβουλίες.

χαρακτηριστικό παράδειγμα το ξενοδοχείο 4 seasons. Η κυβέρνηση πήρε τα λεφτά από το ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων, χρηματοδότησε μια ιδιωτική κοινοπραξία και έδωσε άδεια πάρα τις αντίθετες εισηγήσεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες για να χτιστεί το θέρετρο. Το γεγονός ότι στην εν λόγω θέση βρισκόταν ένα πανέμορφο δάσος από μαόνι, αυτό φυσικά αποτελούσε λεπτομέρεια. Με συνοπτικές διαδικασίες το εκχέρσωσαν και οι μπουλντόζες έπιασαν δουλειά. Η παγκόσμια οικονομική κρίση όμως το άφησε ημιτελές και τώρα η κυβέρνηση ψάχνει επενδυτικά σχήματα για να το αποπερατώσουν...

δεν λέω ότι ο τουρισμός είναι αναγκαίο κακό. Αυτό που υποστηρίζω είναι ότι δεν θα πρέπει να ξεπερνάει τη φέρουσα ικανότητα της περιοχής που αναπτύσσεται. Όταν αναγκάζεσαι να εισάγεις νερό με τις πλωτές υδροφόρες, όταν υποβαθμίζεις συνειδητά το περιβάλλον και απαξιώνεις τις αγροτικές και αλιευτικές δραστηριότητες το τέλος δεν αργεί να έρθει.

Πιο συγκεκριμένα έχω περπατήσει κατά μήκος όλων των ακτών τους και οφείλω να ομολογήσω ότι η διάβρωση είναι εκτενής. Συνήθως την περιορίζουν με κυματοθραύστες αστείο μέτρο για ένα νησί του Ατλαντικού που κινδυνεύει ανα πάσα στιγμή από τσουνάμι και πλημμύρες εξαιτίας των τυφώνων. Είναι τυχεροί γιατί σε μικρή απόσταση από τις ακτές περιβάλλονται από κοραλλιογενείς υφάλους οι οποίο όμως υποβαθμίζονται και τελικά νεκρώνουν από την άνοδο της θερμοκρασίας της θάλασσας και κυρίως από την υπεραλίευση και τα απόβλητα από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες.

Γιατί όμως οι ίδιοι αν και τόσοι ευάλωτοι στη κλιματική αλλαγή δεν παραδέχονται το πρόβλημα και συνεχίζουν στο λάθος δρόμο; Η απάντηση έχει τις ρίζες της στην αποικιοκρατία και θα το αναλύσω σε επόμενη ανάρτηση.

ΥΓ: Η φωτό είναι από το νέο θέρετρο που χτίζεται στα δυτικά του νησιού το οποίο εκτός από καταλύματα θα έχει και μια πολυτελέστατη μαρίνα...

Nightlife

Πολλοί θα αναρωτιέστε πως είναι η νυχτερινή ζωή. Καραϊβική, άφθονο ρούμι, ωραίες παρουσίες και άλλα κλασσικά στερεότυπα. Προφανώς και δεν ισχύουν!!! Το μέρος είναι νεκρό όλη την εβδομάδα και ο κόσμος βγαίνει μόνο κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Αυτός είναι άλλωστε και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο προτιμούν τη χώρα πιο μεγάλες ηλικίες και οικογένειες.

Τα μπαρ (4-5 μην φανταστείτε) είναι συγκεντρωμένα στο St.Lawrence Gap και θυμίζουν αποτυχημένα μπαρόκλαμπα στο Φαληράκι και στην Ίο. Οι περισσότεροι προτιμούν να μένουν στα all inclusive ξενοδοχεία και να μπεκροπίνουν με την ησυχία τους. Επιπλέον στα πολύ λίγα beach bars του νησιού τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα το βράδυ επειδή πολλοί ντόπιοι κατεβαίνουν για να κάνουν χρήση ναρκωτικών οπότε δεν το δοκίμασα για να σας πω.

Το μοναδικό ανοιχτό κλαμπ του νησιού ανοίγει κάθε Τετάρτη και Παρασκευή και όχι το Σάββατο (!!!) και απευθύνεται αποκλειστικά σε πιτσιρικάδες τουρίστες. Πληρώνεις κάπου 25 ευρώ είσοδο και μπορείς να πιεις όσο θέλεις. Επειδή όμως δεν είμαι από το Μπέρμιγχαμ πάλι το απέφυγα.

Μια καλή επιλογή είναι ένα jazz bar στην πρωτεύουσα που παίζει μια μπάντα ηλικιωμένων ακούσματα New Orleans style. οι ντόπιοι προτιμούν να πηγαίνουν σε δικά τους αυτοσχέδια μπαρακια όπου καταναλώνουν άφθονο αλκοολ.

Όσοι φαντάζεστε ελεύθερο φλερτ κτλπ δεν παίζει γιατί οι ντόπιοι/ντόπιες δεν έρχονται σε επαφή με τους τουρίστες/λευκούς εκτός αν είναι επαγγελματίες του είδους. Τουλάχιστον τα ποτά είναι φθηνά (2,5 ευρώ το ρούμι με κόλα) και σχεδόν συνέχεια έχει happy hour οπότε σου δίνουν τσάμπα και ένα δεύτερο.

the beach boys...

Μετά από αρκετές μέρες λόγω (ευτυχώς) πολύς δουλειάς είπα να γράψω κάτι εύθυμο να ξεχάσουμε λίγο τη μιζέρια μας...

The beach boys λοιπόν ο τίτλος της ανάρτησης και θα αναρωτιέστε όλοι αν είναι κάποια τοπική μουσική μπάντα..Και όμως όχι!!! Πρόκειται για κάτι πολύ συνηθισμένο στα Μπαρμπάντος εδώ και χρόνια έθιμο που ενισχύει τα έσοδα της χώρας. Μερικοί νεαροί αλα ζιγκολό φάση πουλάνε έρωτα σε κυρίες που έχουν έρθει αποκλειστικά για τις υπηρεσίες τους στη χώρα. λειτουργούν σαν τα δικά μας καμάκια της δεκαετίας του 80, πλησιάζουν τα θηράματά τους στις παραλίες και χτυπούν αλύπητα!!!

κανονικός σεξοτουρισμός δηλαδή. Το αποτέλεσμα όμως είναι άκρως αποκρουστικό και αντιαισθητικό. Στην Ελλάδα οι επίδοξοι καζανόβες χτυπούσαν κούκλες Σκανδιναβές. Εδώ μιλάμε για 70+ γιαγιάδες που θυμήθηκαν ότι πρέπει να ζήσουν τον έρωτα λίγο πριν μας αποχαιρετήσουν για πάντα. Οι νεαροί το ανέχονται γιατί εξασφαλίζουν φαγητό (!!!), τη διασκέδασή τους και επιπλέον κάποιο χαρτζιλίκι.

Σε μια χώρα όμως που το AIDS και τα αφροδίσια θερίζουν η εμπειρία των συμπαθέστατων κατά τα άλλα κυριών μάλλον θα καταλήξει δυσάρεστη. Αλλά μπρος στο ένστικτο και τις ορμές δύσκολα να σκεφτεί λογικά κανείς...

(don't) blame Canada

Μία από τις πιο γνωστές εκφράσεις στις ΗΠΑ όταν γίνει καμιά μαλακία και δεν ξέρουμε που να τα ρίξουμε, είναι το blame Canada..Λοιπόν σήμερα στην παραλία με το εξωτικό όνομα Miami Beach έπιασα την κουβέντα με ένα συνταξιούχο Καναδό ο οποίος έρχεται για τρεις μήνες κάθε χρόνο διακοπές στο Μπαρμπάντος.

Αν και 67 χρονών αισίως ο john συνεχίζει και δουλεύει. Ήταν για χρόνια πωλητής επίπλων στην πατρίδα του έβγαλε πολλά λεφτά, ξεκίνησε αντίστοιχη επιχείρηση, έβγαλε ακόμη περισσότερα, δίδαξε για χρόνια μάρκετινγκ στο τοπικό πανεπιστήμιο και τώρα συνεχίζει να δουλεύει αν και συνταξιούχος. Έχει ανοίξει μια online επιχείρηση όπου όποιος ενδιαφέρεται για το γκολφ μπορεί να βρει προσφορές και άλλα προνόμια με σημαντική επισκεψιμότητα από τους φανατικούς του είδους. Ακόμη και τώρα στο Μπαρμπάντος αξιοποιώντας το ταλέντο στου φωτογραφία, βγάζει επαγγελματικές φωτογραφίας για τις εγκαταστάσεις γκολφ έναντι αμοιβής προφανώς.

Έχει ταξιδέψει σε 32 χώρες, ο γιος του είναι δάσκαλος στο Αμπου Ντάμπι (αυτός έχει ταξιδέψει σε 63) είναι άνθρωπος της δράσης, ευρηματικότατος και ζει στην εποχή του καλύτερα και από τους σημερινούς 20χρονους.

Το παρόν αφιερώνεται στη συμπαθή τάξη των 48χρονων συνταξιούχων της Ελλάδας...